Parczew, dawniej Parczów, jest jednym z najstarszych miast Lubelszczyzny. W 1401 roku otrzymał prawa miejskie nadane przez króla Władysława Jagiełłę. Nastał czas dynamicznego rozwoju miasta dzięki położeniu na pograniczu Polski i Litwy jak również na Szlaku Jagiellońskim.
W 1413 roku na zjeździe w Horodle Parczew wyznaczono na miejsce zjazdów polsko-litewskich i sejmów, dzięki czemu stał się istotnym ośrodkiem życia politycznego kraju, gdyż to właśnie w Parczewie zapadało wiele ważnych ustaleń i decyzji dla obu krajów. Miasto szybko stało się stolicą powiatu. W 1446 r. obradował tu sejm podczas, którego koronę elekcyjną otrzymał Kazimierz Jagiellończyk. W XV i XVI wieku miasto wielokrotnie odwiedzane było przez królów polskich. W 1564 roku, za panowania Zygmunta Augusta, odbył się ostatni sejm parczewski, w czasie którego król i senat przyjęli postanowienia soboru trydenckiego.
Królowie z dynastii Jagiellonów dbali o dobrobyt i rozwój miasta. Za ich panowania Parczew wzbogacił się o zamek, trzy kościoły, szkołę parafialną, szpital oraz obszerne stajnie. Na rynku znajdował się ratusz, funkcjonowały dwie łaźnie, cztery młyny oraz kilka browarów. Wygaśnięcie dynastii Jagiellonów i przeniesienie stolicy z Krakowa do Warszawy oznaczało koniec świetności Parczewa. Szlak Jagielloński przestał pełnić już tak istotną rolę przez co do miasta docierało coraz mniej kupców, a w wiekach: XVII I XVIII miasto padało ofiarą wojen, najazdów, grabieży i pożarów.
W czasie II wojny światowej Parczew był silnym ośrodkiem ruchu oporu. Położony w pobliżu kompleks Lasów Parczewskich był bazą dla wielu ugrupowań partyzanckich. W czasie wojny miasto straciło ponad połowę mieszkańców.
W powojennym Parczewie powstały nowe osiedla mieszkaniowe, trakty komunikacyjne, wiele zakładów przemysłowych oraz obiektów użyteczności publicznej. Przemiany ustrojowe skłoniły władze do podjęcia szeregu działań, dzięki którym dzisiejszy Parczew to miejsce atrakcyjne pod względem inwestycyjnym, turystycznym i rekreacyjnym.
